อันมนุษย์...มีเกิดตาย...วายชีวาส
แม้นักปราชญ์...ราชบัญฑิต...มิตรทั้งหลาย
เจ้าสูงส่ง...ลงมาถึง...ไพร่มากมาย
ล้วนต้องตาย...ไม่อาจฝืน...ชะตากรรม
อันได้ลาภ...เสื่อมลาภ...ทราบหรือไม่
นินทาไซร้...ใจสรรเสริญ...อย่าเพลินพร่ำ
ทั้งยศถา...บรรดาศักดิ์...ย่อมหักลำ
ทุกข์-สุขก้ำ...ค้ำกึ่ง...อย่าพึงใจ
เมื่อมีเกิด...ก็มีดับ...ให้จับต้อง
มันเป็นของ...ธรรมดา...คุณว่าไหม?
แล้วจะยึด...จะเกาะ...ไปทำไม
ให้ทุกข์ใจ...เพราะสุดท้าย...(ก็ต้อง)ตายอยู่ดี
มันเป็นเช่นนั้นเอง
http://poem.meemodel.com/etc/59468.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น