เสียงคะนอง...ท้องฟ้า...เพลานี้
หวั่นฤดี...ที่ลำพอง...คะนองไหว
มาแต่เสียง...และแสง...แดงปราบปลาย
น้ำฝนใส...ใยไม่มา...น่าเศร้าจริง
ท้องนาครวญ...หวนหา...ระดาดาษ
ฟ้าวิปราศ...สาดเสียง...เคียงแสงสิงห์
หามีไม่...ใจที่หวัง...ฟังแล้วจริง
ทุ่งนานิ่ง...ทิ้งข้าวแห้ง...แดงต้นตาย
อกสะอื้น...กลืนน้ำตา...ถาโถมใส่
น้ำตาไหล...ไล้รด...หดลงหาย
หยดลงดิน...ถิ่นที่แห้ง...แล้งดินลาย
ชาวนาไซร้...ไม่พ้น...จนทั้งปี
http://poem.meemodel.com/etc/49312.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น