เป็นแค่เพียง...ดอกไม้...ในป่ากว้าง
ที่จืดจาง...ห่างไกล...ไร้คนเหลียว
อยู่ลำพัง...ฝังร่าง...ข้างคมเคียว
ด้วยเปล่าเปลี่ยว...เดียวดาย...ใครจะแล
เกิดจากดิน...ถิ่นป่า...พนาวาด
ไม่ผุดผาด...หยาดเยิ้ม...เสริมใจแฉ
กลีบบอบบาง...น้ำค้าง...พร่างเชือนแช
แม้งามแท้...แต่ใครเหล่า...จะเฝ้ามอง
กลิ่นไม่หอม...ดอมดม...ชมไม่สวย
ไม่ระรวย...ชวยชื่น...ขื่นใจหมอง
ไม่มีแม้...แต่ใคร...จะใคร่ปอง
ไร้ชายจอง...ครองรัก...ปักษ์ใจจริง
เป็นเพียงแค่...ดอกไม้...อันต่ำต้อย
สุดเศร้าสร้อย...น้อยค่า...ราคาหญิง
จะมีใคร...ไหนบ้าง...ว่างรักจริง
เก็บใจนิ่ง...อิงแอบ...แนบดอกดิน
จะมีไหม...ที่ใคร...จะเห็นค่า
ดอกไม้ป่า...ใฝ่หา...ภูผาหิน
ให้โอบกอด...ออดอ้อน...ช้อนดวงจินต์
เคียงคู่ถิ่น...ดินเดิม...มาเสริมใจ
http://poem.meemodel.com/etc/41825.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น