สายลมโชย...โบยโบก...โยกยอดหญ้า
ความอ่อนล้า...โถมถลา...คราสิ้นฝัน
แสงแดดอ่อน...ผ่อยโปรย...โรยคืนวัน
ชีวิตฉัน...นั้นเศร้า...ร้าวเหลือทน
จะมีใคร...ไหนบ้าง...ว่างรับรู้
ในเช้าตรู่...หดหู่...อยู่ทุกหน
เดินเดียวดาย...ไร้ใคร...ในกมล
ต้องดิ้นรน...ทนสู้...อยู่ลำพัง
ทอดถอนใจ...ฝากไว้...ที่ปลายฟ้า
ยามหลับตา...คราใด...ไร้ความหวัง
ชีพที่เหลือ...อยู่เพื่อใคร...ไม่จีรัง
ห้วงพะวัง...สิ้นหวัง...พังทะลาย
เดินคอตก...อกสั่น...ขวัญใจแขวน
สุดเจ็บแค้น...แม่นทิ้ง...สิ่งที่หมาย
ไม่เหลือแล้ว...แคล้วสุด...จุดมลาย
คำสุดท้าย...สลายร่าง...สุดทางเดิน
http://poem.meemodel.com/etc/41694.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น