หอมแม่เอย...เอ๋ยจรุง...ฟุ้งใต้-เหนือ
เย็นระเรื่อ...ตามลม...ผสมกลิ่น
มณฑาทิพย์...แห่งสวรรค์...สำคัญจริง
ปลูกเอาไว้...เป็นมิ่ง...ยิ่งมงคล
เป็นดอกไม้...อยู่บน...สรวงสวรรค์
สูงในชั้น...ดาวดึงส์...พึงดอกผล
เฉพาะยาม...ที่สำคัญ...จึงได้ยล
กลิ่นอึงอล..อวลอบ...จบดอกบาน
คือยาม...พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
"ทรงประสูติ"...โลกเฝ้า...กล่าวเล่าขาน
และยามที่-"ตรัสรู้"..."ปรินิพพาน"
รวมถึงการณ์..."ตุรงคสันนิบาต"
และรวมพลัง...ครั้งที่...ทรงแสดง
เอ่ยแถลง...ถ้อยธรรม...ออกประกาศ
ให้สัตว์โลก...ทั้งหลาย...ผู้เขลาขลาด
ได้สามารถ...รู้แจ้ง...ด้วยแสงธรรม
"พระธัมมจักกัปปวัตนสูตร"
คือสิ่งที่...พิสูจน์...เห็นเกินพร่ำ
มณฑาทิพย์...แห่งฟ้า...บานดอกรำ
สุข-โศก-แทน...ถ้อยคำ...สดุดี
http://poem.meemodel.com/etc/66853.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น