ใจรอนรอน...กลอนสะท้าน...งานรุมเร้า
ชั่งเงียบเหงา...เศร้าวังเวง...โหวงเหวงยิ่ง
หนาวในอก...ฟกช้ำ...คลำดูจริง
ไร้ที่อิง...ยิ่งกว่าไม้...ปลายไร้ใบ
ทอดถอนใจ...ไหวเอน...เป็นระลอก
ดั่งจนตรอก...บอกใครไป...ก็ไม่ไหว
จำต้องเจ็บ...เก็บงำ...ความเป็นไป
เรื่องอะไร...ทั้งหลาย...พ่ายทั้งเพ
เหลียวมองดู...พู่พริ้ว...ของทิวม่าน
ที่แขวนกั้น...บานหน้าต่าง...อย่างสนเท่ห์
ชั่งสวยงาม...ยามมองเด่น...เห็นริ้วเล
เป็นเสน่ห์...เก๋ไก๋...ให้ชื่นตา
นี่กระมัง...ยังพอทน...ความหม่นหมอง
ดั่งละออง...ไอเย็น...เป็นภาษา
ถึงจบเจอ...เรื่องร้าย...ภัยนานา
แต่ทว่า...ยังไม่ล้า...หมดแรงใจ
http://poem.deedeejang.com/category/20/9847-9847.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น