ร้อยพันแสน...ดินแดนนี้...ที่พลัดพราก
จำต้องจาก...สิ่งของรัก...สักแค่ไหน
หนึ่งคนรัก...สองสมบัติ...เรืองอำไพ
แม้ร่างกาย...ก็สลาย...ไม่เหลือเลย
เจ็บและช้ำ...ย่ำยี...ถึงขีดสุด
ยากจะหยุด...ฉุดดึง...ซึ่งสิ่งเผย
ความเป็นไป...ในโลกหน้า...อย่าหวังเลย
จะเสวย...แต่สุข...ทุกข์ไม่มี
หากไม่เร่ง...ปฏิบัติ...ขจัดซึ่งทุกข์
สร้างแดนสุข...ปลุกดวงจิต...สถิตย์เป็นศรี
ให้เรืองรอง...ส่องด้วยธรรม...ข้ามนาวี
โลกโลกีย์...ที่โสมม...ตมแห่งกรรม
http://poem.deedeejang.com/category/22/9816-9816.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น