มองคลื่นลม...ซมซาน...ผ่านยอดพร้าว
ชายเลเล่า...ก็ดูเศร้า...เหงาเหลือที่
หาดทรายขาว...แลว่างเปล่า...ร้าวฤดี
เปรียบชีวี...ที่อ้างว้าง...ห่างเธอเคียง
สุดหวังเหวิด...อย่างแรง...ใจแห้งโหย
สายลมโชย...โรยเรื่อ...เจือกับเสียง
ที่หวีดหวิว...ปลิวล่อง...ต้องตะเกียง
ที่แขวนเรียง...หน้าขนำ...ยามค่ำเย็น
เมื่อไหร่หนา...เธอจะมา...นั่งเคียงข้าง
ริมหน้าต่าง...อย่างที่เคย...เอ่ยให้เห็น
หรือแค่หยอก...หลอกให้รอ...หนอเนื้อเย็น
เธอแหลงเล่น...เห็นเป็นเพียง...แค่เรื่องลวง
http://poem.meemodel.com/etc/58230.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น