เสียงเขาโห่...ขันหมาก...จากท้ายคุ้ง
เรือหมายมุ่ง...พุ่งผ่าน...หน้าบ้านฉัน
หยดน้ำตา...พร่าไหล...ใจตีบตัน
สุดจะกลั้น...เสียงสะอื้น...ขื่นขมใจ
ตาแดงแดง...แฝงคราบรอย...น้ำตาร่วง
ใจทั้งดวง...กลวงแหลก...แตกสลาย
เขาชมชื่น...รื่นเริง...เพลิงสุขกาย
ฉันเหมือนตาย...ทั้งเป็น...ลำเค็ญครวญ
ฝากอวยพร...ด้วยกลอนนี้...ถึงที่รัก
ฉันช้ำหนัก...นักหนา...ลาภาพหวน
รักสองเรา...เขาแย่งชิง...หญิงไม่ควร
ผูกโซ่ตรวน...ทวนด้วยคม...ล้มทั้งยืน
ขอให้พี่...มีความสุข...อย่าได้เหงา
จงลืมเรา...เพื่อเขา...อย่าเศร้าฝืน
ขอให้รัก...ภักดิ์มั่นคง...ตรงที่ยืน
ความขมขื่น...อื่นใดหนอ...ขอรับเอง
http://poem.meemodel.com/give/51840.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น