แสงจันทร์นวล...หวนให้...ใคร่คิดถึง
ใครคนหนึ่ง...ซึ่งอยู่ห่าง...อ้างเหว่ว้า
ในยามนี้...ถ้าคนดี...มองนภา
จะเห็นว่า...ดั่งจันทรา...มาประพันธ์
ยามดึกสงัด...ลมพัด...ซัดก้อนเมฆ
ลอยวิเวก...เฉกเช่น...เป็นดั่งฝัน
เย็นยะเยือก...เปลือกร่าง...ยามห่างกัน
เพ้อบอกจันทร์...วันเพ็ญ...เย็นพร่างพราว
น้ำค้างลง...ตรงต้อง...ร่องผิวเนื้อ
หนาวน้ำเหนือ...เหลือเกิน...เดินกลางหาว
แหงนมองฟ้า...แสงจันทรา...กระจ่างวาว
สวยกับราว...เทพนิยาย...ในนิทาน
http://poem.meemodel.com/etc/50558.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น