เรือลำน้อย...ลอยกลาง...ทะเลกว้าง
สุดเวิ้งว้าง...ห่างไกล...ไร้จุดหมาย
ยังไม่เห็น...เช่นฝั่งฝัน...อันยาวไกล
พายุใหญ่...ไล้ซัด...พัดจู่โจม
ระหกเหิน...เดินทาง...ท่ามกลางทุกข์
คลื่นไล่รุก...อุกอาจ...กราดถาโถม
ทั้งลมฝน...ปนสายฟ้า...มาประโคม
เสียสิ้นโฉม...ระโดงเรือ...มิเหลือเลย
นี่แหละหนา...ชะตา...ของชีวิต
ไร้เข็มทิศ...คิดเอาไว้...ใจเจ้าเอ๋ย
เมื่อสิ้นหวัง...ดั่งเรือล่ม...ลมพัดเชย
จมแล้วเอ๋ย...เรือชีวิต...ไร้ทิศทาง
แล้วฉันเล่า...เฝ้าแต่ถาม...ในยามนี้
คงถึงที่...ชีวี...จะลาร้าง
สุดท้ายฝัน...บั้นปลาย...ไม่เหลือทาง
ต้องอ้างว้าง...อับปาง...กลางสายชล
สุดท้าย...จะเหลืออะไร...?
http://poem.meemodel.com/etc/51234.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น