คุณพี่ขา...เมตาตา...สงสารหน่อย
อย่าให้คอย...หงอยเหงา...เฝ้าคิดถึง
อยู่โดดเดี่ยว...เดียวดาย...ใจรำพึง
ลำพันซึ้ง...ถึงคุณพี่...ทุกวี่วัน
แค่อาหาร...จานเดียว...เสียวใจช้ำ
ทั้งข้าวน้ำ...กำสลด...งดกล่าวขวัญ
ลืมหรือไร...ใยทิ้งขว้าง...วางเว้นวัน
สงสารกัน...บ้างไหม...ใยจึงเมิน
ทั้งกักขัง...หน่วงเหนี่ยว...เที่ยวหลีกหลบ
ไม่มาพบ...ซบซ่อน...ค่อนขาดเขิน
หรือว่าพี่...มีใครซึ้ง...จึงหมางเมิน
หรือหลงเพลิน...เดินควงใคร...ไม่มาแล
เช่นหล่ะสิ...นี่หนูน้อง...มันของเก่า
อาจไม่เร้า...เฝ้าพะเน้า...ต่อแยแส
รักของพี่...ที่ให้...ใจจึงแปร
หนูเป็นแค่...แม่ทุ่มทิ้ง...ที่ชิงชัง
ปล. หนู จริง จริง 5 5 5
http://poem.meemodel.com/etc/49593.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น