กว่าจะฆ่า...มันได้...แทบตายดับ
สติจับ...จดจ้อง...เพ่งมองเห็น
กิเลสฟุ้ง...พุ่งทยาน...รังควาญเป็น
ความทุกข์เข็ญ...ในใจ...คิดใคร่ครวญ
เดี๋ยวหัวเราะ...ร้องไห้...ไปตามเรื่อง
อารมณ์เคือง...ขุ่นมัว...มารชั่วป่วน
เปลี่ยนทิศทาง...บางครั้ง...ยังตีรวน
ทุกข์ล้วนล้วน...เลยหนอ...บีบคอรั้ง
สงบจิต...สงบใจ...ในพุทธะ
ตั้งสัจจะ...ละเลิก...ความคลุ้มคลั่ง
มองเห็นการ...เกิดดับ...ระงับดัง
ธรรมไหลหลั่ง...สู่จิต...พิชิตมาร
http://poem.meemodel.com/etc/69082.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น