นึกสลด...หดหู่...รู้แก่จิต
เมื่อได้คิด...พิศวง...ส่งภาพฉาย
มือถือช้อน...ตักอาหาร...เข้าร่างกาย
วูบหนึ่งหวน...สุดท้าย...มื้อของเรา
เหมือนความเศร้า...เข้าครอบงำ...ทำหม่นหมอง
เริ่มเอ่อนอง...น้ำตา...ทว่าเฝ้า
สติรู้...ปลงแล้ว...แผ่วบางเบา
รูป-สัญญา...สิ่งเก่า...เน่าผุพัง
อนิจจัง...อนิจา...มาแต่เหตุ
เกิดมาจาก...กิเลส...ที่ไหลหลั่ง
มื้อสุดท้าย...ไม่ยึดยื้อ...หรืออีนัง
ข้ามพ้นฝั่ง...วัฏฏะ...ละ เกิด-ตาย
http://poem.meemodel.com/etc/66667.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น