หากจะคิด...โยนหิน...ให้สิ้นศักดิ์
ปล่อยคำหนัก...ท้ายความ...เอาความเปรื่อง
ถ้อยเจาะจง...คงจะผิด...จนมิตรเคือง
เหตุของเรื่อง...นานา...ตา-ติด-ใจ
ว่าไปเรื่อย...เดือยไก่...ตอกใส่หน้า
ถูกลูกตา...พาจน...โอ้หม่นไหม้
ต่างตีความ...วาววู่...ไถถูไป
หากคิดไกล...ใช่ดี...มีเสียคน
ขอฝากคำ...อำลาไว้...ให้หมู่มิตร
จะขอปิด...ประเด็น...ให้เห็นผล
นึกสลด...หดหู่...รู้ในตน
หลบตั้งค่าย...ลี้พล...สู้มารพอ
เบื่อหน่ายนัก...จักหนีไป...ให้ไกลห่าง
สิ้นหนทาง...เดินต่อ...พอแล้วหนอ
จะขอหยุด...ทุกสิ่ง...ทิ้งจากจอ
ฉันจะขอ...ปิดคอมฯ ...No Poem again.
พอกันที...หน้าที่...ของนักเขียน
บนสังเวียน...เรียนรู้...ดูเฉกเช่น
ภาพมายา...เปลื้องอารมณ์...ของตมเลน
แน่นชัดเจน...ของใจ...ไม่จีรัง
เห็นชัดแจ้ง...แห่งจิต...ที่ติดยึด
เคยอัดอึด...คับข้อง...สมองคลั่ง
อยากแต่เบื่อ-เบื่อแต่อยาก...รากผุพัง
สิ้นมนต์ขลัง...ดัง-ดับ...สลับไป
จะวางมือ...จากแป้น...แดนอักษร
ขอจากจร...ร้อน-หนาว...คราวเผลอไผล
เพียงสนุก...สุข-ทุกข์...ลุกดั่งไฟ
ที่เผาไหม้...ไม่เหลือ...แม้เยื่อบาง.
...................ตามนั้น
http://poonkul.ob.tc/-View.php?N=1221
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น