หนุ่มบ้านนอก...คอกนา...มากรุงใหญ่
แสนตื่นตา...ตื่นใจ...ไฟแสงสี
เดินย่ำต๊อก...ตรอกซอย...น้อยใหญ่มี
เหยียบราตรี...จนแจ้ง...แดงคาตา
ไม่เคยพบ...ประสบการณ์...อันแปลกใหม่
ศิวิไลย์...ดั่งสวรรค์...เฝ้าฝันหา
เมื่ออรุณ...รุ่งสาง...สว่างขึ้นมา
พบเพียงภาพ...มายา...ที่หลอกลวง
อึดอัด...เสียงจอแจ...และควันพิษ
ตึกระฟ้า...ประดิษฐ์...สถิตเมืองหลวง
น้ำเน่าเหม็น...เย็นลมแอร์...สิ้นแดดวง
คงหมดแล้ว...ศูนย์ถ่วง...แห่งวงจร
เรานั้น...ฅนภูธร...นอนกับเสื่อ
หมอนเปื้อนเหงื่อ...หอมสาบควาย...ไม่ไถ่ถอน
ธรรมชาติ...ขุนเขา...กับเงาตอน
ลมสะท้อน...พยับแดด...แค่แสดเดียว
http://poem.meemodel.com/etc/66612.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น