แสงจันทร์กระจ่าง...ห่างขวัญแก้ว...แล้วเศร้าหมอง
อยากเห็นหน้า...เจ้าเนื้อทอง...จึงร้องหา
ในค่ำคืน...ยืนเหม่อ...เพ้อจินตนา
ไม่อยากที่...จะหลับตา...เพราะว่ากลัว
กลัวเธอลืม...ลืมความผูกพัน...อันวางวาด
ความผิดพลาด...คาดคั้น...ฝันสลัว
ทำให้ใจ...ต้องเจ็บปวด...รวดระรัว
แม้เนื้อตัว...ต่างหัวใจ...ใช่ต่างกัน
เจ็บที่ใจ...ใช่ว่ากาย...จะไม่ทุกข์
หมดสิ้นสุข...ปลุกอารมณ์...จมในฝัน
คำว่ารัก...ฝากให้...ไปกับจันทร์
เพ้อรำพัน...หวังวันหนึ่ง...เธอหวนคืน
http://poem.meemodel.com/etc/59777.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น