สีขาวนวล...ป่วนใจ...ให้ว้าวุ่น
รอยละมุล...ล่องริ้ว...เป็นทิวสาย
หมอกเฆกหนอ...รอใคร...ใจละลาย
จึงทอดกาย...ย้ายมา...ยังพื้นดิน
ในยามนี้...มีใจ...ให้นึกถึง
รอยรำพึง...ตรึงใจ...ไม่ผ่อนผิน
ไม่อาจเอื้อง...เยื้องใจ...ในชีวิน
มิอาจริน...พิณเพราะ...มาเยาะใจ
สีนวลขาว...ยาวทอด...ลอดเลาะภู
มองแลดู...รู้สึก...นึกถึงได้
แสงแดดส่อง...ล่องคอย...ลอยลับไกล
ทิ้งให้ใคร...ได้คิด...อนิจจัง
http://poem.meemodel.com/etc/38228.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น