เกิดเป็นลูก...ชาวนา...ข้าฯ ชาวไร่
ถูกใครใคร...ดูหมิ่น...จนสิ้นศรี
ทนปากกัด...ตีนถีบ...บีบย่ำยี
ข่มขยี้...ไม่เหลือ...เชื้อของคน
ยอมก้มหน้า...เป็นข้า...รองฝ่าเท้า
ยามโศกเศร้า...เขาเมิน...หมองเกินหม่น
มองไม่เห็น...แม้เงา...ให้เฝ้ายล
ได้แต่บ่น...งึมงำ...พร่ำผู้เดียว
จะเหยียบดิน...ให้ดัง...ถึงฟ้าสูง
ไม่ใช่ยูง...หงส์ทอง...ล่องน้ำเขียว
ยากจะเป็น...ไปได้...ท้อใจเชียว
มีแต่เคียว...คมหอก...ตอกติดตม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น