หลบจากเพื่อน...ฝูงชน...คนทั้งผอง
แอบร่ำร้อง...นองน้ำตา...บ่ารินไหล
สะอื้นพร่ำ...คำเก่าเก่า...เศร้าเข้าไป
เจ็บที่ใจ...ลึกสุด...ยากหยุดลง
อยู่กับสายลม...แสงดาว...บนราวฟ้า
คลื่นหัวใจ...อ่อนล้า...ลอยบินหลง
ตั้งคำถาม...ยามนี้...ที่ปลดปลง
เพราะความเหงา...สาปส่ง...ฉันหรือไร
จึงต้องอยู่...เดียวดาย...ณ.ปลายฟ้า
ช่วงเวลา...บีบรัด...ขัดไม่ไหว
จะยื้อยุด...ฉุดรั้ง...ได้ยังไง
ทฤษฏี...ข้อใด...หนอไขที
http://poem.meemodel.com/etc/68172.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น