เกิดเป็นคน...ชาตินี้...ดีที่สุด
รู้จักหยุด...รู้เดิน...เผชิญหน้า
รู้จักคิด...พิจตรอง...มองชีวา
อยู่อย่างมี...คุณค่า...มากเท่าใด
เรื่องความรัก...หักใจ...จะไม่ยุ่ง
จะขอมุ่ง...ทางธรรม...นำน้อมใส่
มองกายจิต...ทิศทาง...เพื่อห่างไกล
ขัดให้ใส...ใจนี้...ที่หมองมัว
เมื่อมีรัก...ย่อมทุกข์...ไม่สุขแท้
มันผันแปร...ยิ่งกว่า...ยามฟ้าหลัว
ประเดี๋ยวมืด...ประเดี๋ยวแจ้ง...แหนงหน่ายตัว
ยิ่งพันธ์พัว...กลัวแต่...จะหลงทาง
มุ่งนิพพาน...บานเบิก...ใจสงบ
ขุดค้นพบ...รากเง้า...เฝ้าถากถาง
อันกิเลิส...นิสัย...ในสันดาน
ฆ่าประหาร...เสียได้...ใจสุขจริง.
http://poem.meemodel.com/etc/68021.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น