เหลืองเรืองรอง...ทองทา...ขอบฟ้าสุด
ชีพจร...นั้นหยุด...การเคลื่อนไหว
ธาตุในกาย...เริ่มแตก...ดับลงไป
ลมหายใจ...แผ่วเบา...เข้าภวังค์
พร้อมกับแสง...อัสดง...หลงเหลี่ยมโลก
ความเศร้าโศก...ทิ้งไว้...ณ.เบื้องหลัง
กายสังขาร...มีแต่...จะผุพัง
จะเหนี่ยวรั้ง...อย่างไร...ก็ไม่คืน
ญาติของร่าง...ไร้วิญญาณ...งานงานศพ
ยากสยบ...อารมณ์...ความขมขื่น
บีบน้ำตา...อาลัย...ใจกล้ำกลืน
ไห้สะอื้น...ออกมา...จนน่ากลัว
แต่จะมี...กี่คน...ค้นสำนึก
จะระลึก...เห็นล้วน...ได้ถ้วนทั่ว
ว่าเราหนอ...สักวัน...ครั้นว่าชัวร์
ถึงคราวตัว...เราแน่...มิแชเชือน
ทรัพย์สมบัติ...หอบไป...ไม่ได้ด้วย
ยิ่งกว่าซวย...เพราะกรรม...ทำป่าเถื่อน
ดีไม่สร้าง...เลวก่อ...เป็นช่อเรือน
เปรียบเสมือน...ไร้ฐาน...สะพานบุญ
จะมานั่ง...เสียใจ...ในภายหลัง
ก็เอวัง...ช้าไป...ใครจะหนุน
บุญใครทำ...ใครได้...ใช้เป็นทุน
เอาไว้หมุน...ชาติหน้า...ถ้าหากมี.
http://poem.deedeejang.com/category/22/11794-aayoyeayoayoyeayoyoayoayoaayoiayoayoayoayoayoiayoayoaayoi-benuser.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น