นั่งหน้าคอมฯ...เหลือบมอง...นอกหน้าต่าง
สายฝนพร่าง...ห่างระเบียง...เคียงหวั่นไหว
สายลมโชย...โบยลิ่ว...พริ้วผ่านไป
ทำให้ใจ...ล่องลอย...คล้อยเหม่อมอง
หยาดสายฝน...หล่นลง...ตรงทางเท้า
ใจฉันเศร้า...เหงาตราตรึง...จึงหม่นหมอง
ถอดถอนใจ...มองไกล...คิดไตร่ตรอง
น้ำไหลนอง...จากสองตา...ล้าถึงทรวง
ทำไมนะ...ถามตัวเอง...เพ่งในจิต
ด้วยชีวิต...ฤทธิ์รอน...อ่อนใจหวน
ด้วยมีรัก...ก็หักลง...หลงขบวน
สุดคร่ำครวญ...ม้วนใจ...ให้ย้อนคืน
ปาดน้ำตา...ครานี้...ที่ไหลหลั่ง
สิ้นแล้วหวัง...พังแล้วหนอ...ท้อใจขืน
กลับไม่ได้...ไปไม่รอด...กอดใจยืน
เจ็บสุดฝืน...กลืนน้ำตา...คราฝนพรำ
http://poem.meemodel.com/etc/41775.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น