สายลมอ่อน...ผ่อนพริ้ว...ปลิวละล่อง
มวลละออง...ของเกสร...กร่อนคลอนไหว
ล่องตามลม...ชมป่า...พนาไพร
จากลาไกล...ไม่หวน...ทวนต้นคืน
ไม่รู้ว่า...อนาคต...จะสดใส
หรือเศร้าใจ...ไกลห่าง...สุดทางฝืน
จะเจ็บช้ำ...จำทน...หม่นกายยืน
อาจขมขื่น...หรือชื่นทรวง...บ่วงภายใน
เป็นอย่างไร...ใครบ้าง...จะรู้แน่
คงสุดแต่...บุญกรรม...ที่ทำไว้
จะดีเด่น...เป็นสุข...หรือทุกข์ใจ
สุดขานไข...ให้ความเห็น...เป็นอนิจัง
สักวันหนึ่ง...ถึงคราว...พร่างพราวฝน
อาจเป็นต้น...ยลดิน...ถิ่นรากฝัง
เกิดก่อเกื้อ...เหนือชัย...ใต้ป่ายัง
แม้ลำพัง...รั้งกาย...ได้เติบโต
แสงแดดทอ...ห่อหุ้ม...ชุ่มดินน้ำ
อากาศงาม...ยามเห็น...เป็นสุขโข
ผลิดอกใบ...ให้ผล...จนใหญ่โต
ยืนต้นโก้...โม้ได้...ไม่อายใคร
แต่ไม่แน่...แลไป...ในชีวิต
พรมลิขิต...นิมิต...ปิดกั้นไว้
อาจสิ้นหวัง...เลลัง...พังทะลาย
อาจจมหาย...ตายไป...ไม่ยืนยง
แต่จะเป็น...เช่นไร...ให้ใจแน่ว
สู้สุดแวว...แก้วใจ...ไม่ลุ่มหลง
จงยืนหยัด...กำหมัด...ตัดภัยตรง
สาปดวงส่ง...คงมั่นทำ...แต่กรรมดี
ถึงสุดท้าย...ปลายทาง...ห่างลาลับ
เกสรซับ...ลับล่องไกล...คล้ายวิถี
จากลอยไกล...ห่างไป...ในทุกที
ทิ้งต้นนี้...ชีใจช้ำ...ดั่งกรรมทอน
ก็เวียนวน...คนคละ...ประดับโลก
ด้วยเศร้าโศก...โศกาลัย...หายใจถอน
เป็นเช่นนี้...หนีไม่พ้น...บนทางจร
ยากไถ่ถอน...อ่อนใจ...ไปคิดเอง
http://poem.meemodel.com/etc/41976.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น