ยามแรกเห็น เด่นใน หทัยหวาม
เต้นโครมคราม ตึกตัก ว่ารักแน่
คนนี้เลย ที่ใช่ ในดวงแด
พ่อไขแข แลจ้อง ยิ่งมองเพลิน
มาดท่วงท่า วาจา ว่าไพเราะ
เสียงเสนาะ เหน่อเถียง สำเนียงเถิน
แววตานี้ อบอุ่น ประมาณเกิน
ร้อยคำเอิ้น จากสวรรค์ ชั้นยามา
รักแรกเห็น เป็นไฉน ไหวเหลือที่
พิศดูที ห้องใจ ใช่ใฝ่หา
เดินพลัดตก หลุมรัก นักพัฒนา
สบสายตา ยามจ้อง ต้องตะลึง
แอบเมียงมอง ทุกก้าว ที่คุณย่าง
ระยะห่าง แค่วา ทว่าหึง
กลัวห่างไกล ใครจ้อง หมายปองดึง
ยอดพลับพรึง ครึ่งก้าน กะอ่านกิน
เมื่อรู้จัก ทักทาย ไปตามเรื่อง
ดอกคำเอื้อง ผลิบาน บนลานหิน
ไร้รากยึด เกาะเกี่ยว มิเหนี่ยวดิน
ตกพลัดถิ่น มาไกล ได้ชุ่มเย็น
กาลเวลา หมุนเปลี่ยน ใช่เวียนกลับ
ตะวันลับ อัสดง เจ้าคงเห็น
ความมืดมิด ปิดบัง อำพรางเพ็ญ
เนื้อประเด็น เส้นรัก มันหักคา
จากเคยบาน ชูช่อ ก็งองุ้ม
ความชอุ่ม สดเขียว บนเรียวผา
บัดนี้หนอ หน่อรัก สลักลา
เอ่ยวาจา จากกัน รอวันเจอ
ทิ้งเมล็ด เอาไว้ ในหินกล้า
รอเวลา ผลิดอก ออกเผยอ
ความงดงาม อร่ามล้ำ คำเลิศเลอ
น้ำตาเอ่อ หล่นฝัง เพื่อชั่งใจ
จากลาแล้ว แก้วกมล คนรูปหล่อ
จิตลออ งดงาม ดั่งน้ำใส
รักที่ปลูก สะดุด มันกุดใน
เก็บเอาไว้ ในนาม ความทรงจำ
http://poem.meemodel.com/etc/72043.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น