ร้อนตะวัน หวั่นหวาด อนาจจิต
พรหมลิขิต หรือไร ไยแกล้งฉัน
แปดเก้าโมง แดดเผา เฉาฉับพลัน
บ่ายโสกัณฑ์ แห้งเหี่ยว ยืนเดียวดาย
ตะวันคล้อย ลับถิ่น ดินระอุ
ร้อนประทุ ไอแสด แผดเหลือหลาย
เพื่อนน้องพี่ ชีช้ำ ย่ำผืนทราย
ยืนต้นตาย เป็นแถว ริ้วแนวพล
รอฝนหลั่ง ลงมา จากฟากฟ้า
อนิจจา ก็ไร้ ซึ่งไอฝน
เมฆลับหาย สลายจาง อ้างอึงอล
พืชสัตว์คน หม่นหมอง ร้องคร่ำครวญ
http://poem.meemodel.com/etc/71593.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น