มีภรรยา...เหมือนมีโรค...ให้ปวดหัว
แม่สายบัว...สามวันดี...สี่วันไข้
อารมณ์เธอ...เผลอเพียงเสี้ยว...ลมหายใจ
ก็เปลี่ยนไป...เหมือนว่าเป็น...คนละคน
มองยามเธอ...ยิ้มหัวเราะ...ออเซาะหวาน
ดั่งวิมาน...บนลานดิน...ถิ่นไพรสนฑ์
ยามเธอเกรี้ยว...เขี้ยวยาว...ราวยักษมล
หน้าบึ้งบูด...พูดเหมือนบ่น...หม่นหัวใจ
ถ้าหากย้อน...กาลเวลา...ให้กลับหวน
จะไม่ด่วน...ชวนสมรส...ประชดใส่
ถ้าหากรู้...ว่าน้องนาง...เป็นช้างไพร
ซ่อนรูปไว้...ละก็นะ...คงจะดี.
http://poem.meemodel.com/etc/68636.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น