ด้วยอายุ...อานาม...ตามขึ้นหน้า
รอยตีนกา...ก็โผล่มา...ให้ข้าฯ เห็น
ไม่รู้เลย...เอ๋ยความแก่...แน่เลือดเย็น
ชั่งเหมือนตาย...ทั้งเป็น...สุดเข็ญใจ
โอ้สังขารณ์...ร่างกาย...มลายเสื่อม
สุดจะเอือม...แท้แท้...แลดูได้
หลังก็โค้ง...โก่งงอ...จนท้อใจ
มองมุมไหน...ไม่ไฉไล...เหมือนดังเคย
จะลุกนั่ง...หลังก็ปวด...ชั่งรวดร้าว
ไม่เหมือนสาว...คราววัยรุ่น...หุ่นน่าเขนย
ยามแก่นั้น...ฟัน(ก็)หัก...ไม่น่ารักเลย
ผมเจ้าเอ่ย...ก็มาหงอก...ลอกสีดำ
หนังก็เหี่ยว...ปากเคี้ยวข้าว...เข้าก็ฝืด
รสมันจืด...ชืดสิ้นดี...นี่น่าขำ
กินข้าวคำ...ก็ตาม...ด้วยน้ำคำ
อ่านแล้วจำ...เอาไว้...อย่าแก่เอย
http://poem.deedeejang.com/category/20/9840-9840.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น